Odjazd!

Dzisiaj wyjeżdżamy na dwa tygodnie do domu. Te święta spędzamy jeszcze w domu. Także Sylwestra mamy do swojej dyzpozycji... czy wrócimy? Oto jest pytanie!

:)

Wigilia w klasztorze

W niedzielny wieczór nasze piętro zaszczycili swoją obecnością wszyscy mieszkańcy klasztoru, by "w pełnym składzie" spotkać się przy wigilijnym stole, zanim my, a także niektórzy z ojców, rozjadą się w różne strony. W braterskiej atmosferze ten czas upłynął nam na modlitwie, składaniu życzeń, i wspólnym kolędowaniu przy symbolicznym poczęstunku. Dziękujęmy raz jeszcze za to spotkanie i za wszystkie życzenia, które otrzymaliśmy.

Poszukiwania zdjęć z tego wydarzenia TRWAJĄ :)

Wdzięczni jesteśmy także za życzenia świąteczne, które drogą pocztową otrzymaliśmy od postulatów prowincji krakowskiej oraz poznańskiej. Pozdrawiamy!

Przed świętami...

Grudzień, adwent - czas przygotowań - przede wszystkim tych wewnętrznych, ale także tych zewnętrznych. Ostatnie dni płyną nam wśród sprzątania, dekorowania choinek (jest ich tu trochę....), a także na czynnym udziale w tworzeniu i budowie monumentalnego dzieła, prawdziwego pomnika franciszkańskiej tradycji - jedynej w swoim rodzaju, innowacyjnej, oryginalej, zadziwiającej, jednym słowem WSPANIAŁEJ kłodzkiej szopki bożonarodzeniowej ;)

Z przyozdobionych choinek na uwagę zasługuje przede wszystkim choinka-gigant, którą zawdzięczamy naszej dobrodziejce (Bóg zapłać!!). Jedynie refektarz był w stanie ją pomieścić, a naszą słodką tajemnicą zostanie, w jaki sposób udało nam się ją tam wcisnąć. Niemniej jednak, ryzkując życie i zdrowie, pięknie ją ubraliśmy, od samego szczytu po dolne, szeroko rozkładające się partie. Zachwytom nie było końca!

Więcej zdjęć z naszymi klasztornymi choinkami (wszystkie ubierali, rzecz jasna, bracia postulanci!) można obejrzeć tutaj.

Natomiast budowa szopki przebiegała w/g pomysłu, projektu, a także pod ścisłym kierownictwem Wielkiego Budowniczego, czyli oczywiście naszego ojca Magistra. Tym razem główną inspiracją do szopki były sprezentowane przez ojca Gwardiana wspaniałe palmy. To one podsunęły Magistrowi pomysł stworzenia groty, tak podobnej do wielu grot, jakie można spotkać dookoła Betlejem. Budowa trwała kilka dni, przy nieocenionej pomocy parafian, którzy już od lat wkładają nieoceniony wysiłek w to dzieło. Przeczytać o tym, dlaczego taka, a nie inna szopka, a także obejrzeć więcej zdjęć, można tutaj.

Natomiast więcej zdjęć proponujemy obejrzeć w naszej galerii ;)

...że św. Mikołaj dobry jest!

Ten weekend upłynął pod znakiem prezentów i przebieranek. Chcąc nie chcąc, założyliśmy Tymczasową Agencję Wynajmu św. Mikołajów. To tu, to tam, dawaliśmy trochę prezentów i trochę radości. 

PIĄTEK - SZKOŁA PODSTAWOWA W SZALEJEWIE DOLNYM

W tej maleńkiej, wiejskiej szkółce klasy mają czasem po zaledwie 4-5 dzieci, i lekcje poszczególnych klas bywają łączone. W tak kameralnym gronie tamtejszym nauczycielkom udało się stworzyć niesamowitą atmosferę - św. Mikołaj był więc zachywycony i lekką ręką rozdawał dzieciakom masę prezentów. A potem maluchy z prawdziwym teatralnym kunsztem odegrały krótkie przedstawienie. Obdarowana została także pani dyrektor - musiała jednak wcześniej dać popis tańca, by "zasłużyć sobie" na prezent ;)

RÓWNIEŻ PIĄTEK - PRZEDSZKOLE W BOSZKOWIE

Niemniej serdecznie, acz z pewnymi obawami, przyjęto nas w przedszkolu. Właściwie, to skąd tamtejsza dyrekcja ma wiedzieć, czego się spodziewać po takim postulancie i kto to w ogóle jest? Obawy szybko jednak ustąpiły, gdyż w gronie uroczych maluchów nawet najtwardszy zdzir mięknie, a co dopiero tacy wrażliwi chłopcy jak my. Święty Mikołaj znowuż nie żałował prezentów, dzieci wdzięcznie mówiły wierszyki, śpiewały piosenki i oczywiście pozowały do zdjęć. Nie zabrakło wzruszeń po obu stronach ;)

SOBOTA - RORATY 

Św. Mikołaj ciężko pracuje i wstaje bardzo wcześnie, więc nie było dla niego problem wstać także na roraty w naszej parafii. Spotkał tam bardzo grzeczne dzieci i trochę mniej grzecznego o. Jeremiasza, który zwyzywał go od dziadów. Jednak jego święty za karę przepytał, a dzieciom rozdał po cukierku, i odleciał do....

....SZKOŁY PODSTAWOWEJ NR 7 W KŁODZKU

W szkole św. Mikołaj w cudowny, sobie tylko znany sposób, rozdwoił się i w ten sposób odwiedził niektóre klasy - tzn. te, które były na tyle grzeczne, by przyjść do szkoły w sobotę odrabiać późniejszy wolny dzień. Mieliśmy tam do czynienia z dziećmi od drugiej klasy podstawówki do drugiej gimnazjum. Zasada "dzieci im starszy tym głupsze" sprawdziła się doskonale - trzeba jednak zauważyć, że głupsze nie znaczy mniej kochane ;) Obdarowane zostały wszystkie, które tego chciały, a myśmy pojęli, dlaczego o. Jeremiasz i o. Rufin wyglądają rano tak smutno, gdy muszą iść do szkoły.

SOBOTA - DOM MAŁEGO DZIECKA 

Popołudniu odwiedziliśmy Dom Małego Dziecka prowadzony przez siostry służebniczki. Trochę niepewni tego, co nas tam czeka i jak uda się dotrzeć do tych dzieciaków. Szybko okazało się jednak, że siostry stworzyły w tym domu niesamowitą atmosferę i Karol w roli św. Mikołaja bez problemów nawiązywał serdeczny kontakt nawet z tymi najmniejszymi (rocznymi!) krasnalami - najprawdziwszymi krasnalami! ;) Tam także dzieci przygotowały piękny spektakl dla św. Mikołaja, a potem szczęśliwe odbierały swoje paczki. Wyszliśmy stamtąd będąc pod głębokim wrażeniem pracy, które wkładają w ten Dom siostry, jak i wszystkie pracujące tam osoby. Poza tym serdecznie dziękujemy siostrom za użyczenie brody, która służyła nam przez ten cały pracowity łykend. Pozdrawiamy!

SOBOTA - MINISTRANCI

Wieczorem "wynajęli" nas ministranci, a raczej lektorzy, którzy ministrantom przygotywali mikołajki. Trzeba uczciwie przyznać, że nie życzymy nikomu takiego św. Mikołaja, jaki tam się pokazał - tzn. tak złośliwego, męczącego, niestosownego i źle wychowanego. O tym co tam mówił i robił, jak i o tańczeniu kankana z mariankami - aż wstyd przyznać. Niemniej jednak pozdrawiamy wszystkich, gratulujemy świetnego show i dziękujemy za zaproszenie.

NIEDZIELA

Kulminacją mikołajkowego łykendu były przygotowywane od miesięcy, rodzone wśród bólów i kłótni, wymyślane podczas bezsennych nocy i ćwiczone do upadłego, klasztorne mikołajki. O tym, co się tam działo, również nie bardzo wypada opowiadać - chyba wystarczająco przemówią zdjęcia ;) Trzeba jednak przyznać, że Mikołaj pamiętał o wszystkich, i wszyscy mogli czuć się usatysfakcjonowani... a najbardziej oczywiście twórcy i wykonawcy - czyli nasze skromne osoby ;)

Po tych wszystkich doświadczeniach musimy przyznać, że św. Mikołaj ma naprawdę ciężką pracę, i nie trudno się dziwić, że dzięki temu został świętym. Choć oczywiście - warto było!

Bardzo Długi Łykend

Za nami wielka podróż, podróż do dalekich miejsc i podróż pełna przygód. 

Około południa, w czwartek 27 listopada, wyjechaliśmy z Kłodzka, zapakowawszy się wraz z Magistrem w jedną z naszych szarych, pięknych Skód. Zmierzaliśmy w stronę legendarnych Borek Wielkich, gdzie od już 100 lat istnieje wielki, franciszkański klasztor, a w nim, oprócz ojców i braci zakonnych, mieszkają nowicjusze wraz ze swoim nie mniej legendarnym magistrem. Miało się tam odbyć, za zamkniętymi drzwiami, tajne spotkanie wszystkich magistrów naszej prowincji, a więc o. Fabiana - magistra klerykatu, o. Wita - wicemagistra klerykatu, o. Zdzisława - magistra nowicjatu, oraz naszego skromnego, postulanckiego Magistra - o. Jonasza. W czasie tych bardzo ważnych obrad myśmy spędzili radosne chwile z braćmi nowicjuszami i w miarę naszych skromnych możliwości wspieraliśmy ich w tym trudnym dla nich czasie nowicjatu ;)

Następnego dnia wzięliśmy udział w uroczystej Mszy Św. z okazji wspomnienia św. Zdzisławy - patronki Magistra Nowicjatu, zaśpiewaliśmy mu z nowicjuszami "Nie boję się, gdy ciemno jest" i odjechaliśmy, zapewniszy się wcześniej o wzajemnej modlitwie.

Teraz udaliśmy się do Opola, odwiedzić dziadków Jurka. Stamtąd, po sutym obiedzie i symbolicznej lampce wina (kierowca nie pił!), odjechaliśmy na naszą ukochaną Górę Św. Anny, by wziąć udział w Adwentowych Dniach Skupienia - tzw. ADSach.

Wcześniej jednak zawitaliśmy do góroanieńskiego klasztoru - niewątpliwie znajduje się tam jedna z piękniejszych salek rekreacyjnych z tych, które dotyczasz widzieliśmy!

W Domu Pielgrzyma, gdzie odbywałą się rekolekcje, szybko zorientowaliśmy się, że my raczej nie tyle będziemy się skupiać, a pomagać w tym "skupieniu" utrzymać się innym. Dla wielu uczestników nie było to zbyt proste, szczególnie nocą. Co ciekawe - im było później, tym bardziej skupienie ustępowało miejsca hałasom, wygłupom i utrudnianiu nam pracy, a spoczynku innym... 

W czasie ADSów nasz Magister wygłosił konferencję piekną, o życiu, a także dzielił się swoją życiową mądrością z uczestnikami podczas tzw. "Skrzynki pytań" - kto nie słuchał, ten trąba. Jak sam potem przyznał, udział jego w tych rekolekcjach był owocny, co było widać po ilości zaproszeń na "naszej-klasie" od osób, o których nie miał pojęcia, kim są.

Więcej o tym, co działo się w tych dniach na Górze Św. Anny, a także bogatą galerię zdjęć (także Z NAMI!!) można zobaczyć tutaj.

W niedzielę, zmaltretowani przez dzieci i nocne dyżury,po zakończeniu ADSów, udaliśmy się do słynnej Wielowsi, rodzinnej miejscowości Karola, a także prawdziwego zagłębia powołań kapłańskich i zakonnych, by uczcić tam urodziny Mamy Karola. Dla Jurka była to także okazja do zwiedzenia Wielowsi, co było dla niego naprawdę niezwykłym przeżyciem. 

Około godziny 18 wyruszyliśmy w drogę powrotna. Po drodze złożyliśmy także krótką wizytę w Nysie, gdzie mieliśmy po raz kolejny spotkać się z Wizytatorem Generalnym, o. Azariaszem Hessem.

I tak zakończył się dla nas ten piekny, pełen wrażeń łykend. Z natłoku myśli i wniosków, które się ciągle po nim  jeszcze nasuwają, wybija się jeden - WIĘCEJ TAKICH ŁYKENDÓW!

Żegnamy i dziękujemy

Dziś naszą wspólnotę postanowił opuścić Wojtek. Szanujemy jego wybór i dziękujemy za wspólnie przeżyte dwa miesiące. Na dalszę drogę życiową życzymy mu Bożego błogosławieństwa!

FDSy w Kłodzku

W dniach 7-11 listopada gościliśmy w naszym domu katechetycznym, tzw. "Dunsie", uczestników Franciszkańskich Dni Skupienia dla młodzieży męskiej, czyli w skrócie - FDSy. Tym razem organizowali je i prowadzili dwaj nasi klerycy - Natanael i Aleksy. 

Na tyle, na ile pozwalał nam czas i nasze obowiązki, dołączaliśmy do tej wesołej, ponad dwudziesto-osobowej gromadki. Mieliśmy na przykład okazję wspólnie udać się na Górkę Maryi czy na górsko-asfaltową wycieczkęz Dusznik do Zieleńca. W rozmowach z chłopakami, jak i swoim zachowaniem i postawą, próbowaliśmy wykazać im, że życie w klasztorze jest naprawdę fajne, i że droga powołania zakonnego to piękna droga. Czy nam się to udało - czas pokaże. 

Dziękujemy zarówno klerykom, jak i uczestnikom, za wspólnie przeżyty czas, i pozdrawiamy serdecznie!

Obszerniejszą relację, jak i więcej zdjęć, można zobaczyć tutaj

Dziś nasza wspólnota obchodzi imieniny naszego współbrata Karola! Przepełnia nas ogromna radość z tego powodu! Natomiast Karolowi życzymy wiary, wytrwałości i cierpliwości do współbraci ;)

Oczywiście trochę poświętowaliśmy ;)

Wszystkich Świętych oraz Dzień Zaduszny

Jak w całym Kościele, w całej Polsce, tak i w naszym klasztorze i naszej parafii trwały obchody Wszystkich Świętych oraz Dnia Zadusznego.

Dla nas rozpęczęły się one właściwie z dniem 31 października, kiedy to pomagaliśmy w swoistej "manifestacji", organizowanej przez znanego doskonale czytelnikom naszej kroniki p. Jarka Komorowskiego, miejscowego katechety. Wraz o. Witoldem, jezuitą, oraz grupką młodzieży "obwieszonej" wizerunkami różnych świętych, przeszliśmy przez ulice Kłodzka, głośno śpiewając na chwałę Pana. Akcja ta miała zwrócić uwagę mieszkańców Kłodzka na fakt, że dzień Wszystkich Świętych nie jest ani okazją do horrorowych przebieranek w stylu Halloween, ani też wspomnieniem zmarłych, ale przede wszystkim okazją do uczczenia pamięci wszystkich zbawionych oraz przypomnienia o tym, że świętość jest zadaniem dla każdego z nas. Mimo małej liczebności, zrobilismy bardzo wiele poztywnego hałasu i akcja na pewno okaże się owocna.

W dzień Wszystkich Świętych, oprócz udziału w uroczystej Mszy Świętej, popołudniu braliśmy udział w specjalnym nabożeństwie na cmentarzu komunalnym, organizowanym przez naszą parafię wraz z parafią ojców jezuitów.

Wieczorem Karol i Jurek (niestety bez Wojtka, który na czas świąt pojechał do Prudnika, by spędzić je z rodziną) udali się na inny cmentarz, znajdujący się przy szpitalu na Jurandowie. Jest tam pochowanych kilku braci i ojców z naszego zakonu. Była to także okazja do nocnego spaceru po ciągle niezbadanych dla nas rejonach Kłodzka, oraz do zrobienia kilku fajnych zdjęć.

W Dzień Zaduszny braliśmy udział w wyjątkowej Drodze Krzyżowej, którą od kilku dobrych lat co roku prowadzi na komunalnym cmentarzu nasz Magister. Tą piękną tradycję zapoczątkował już w Krynicznie i Pasikurowicach, swojej poprzedniej parafii. W tym wieczornym nabożeństwie wzięło udział bardzo wielu parafian i sympatyków, a zaangażowana była także młodzież, dzieci, marianki, ministranci oraz oczywiście my.

Odpust św. Huberta

W to niedzielne popołudnie nasz Gwardian, o. Nikodem, postanowił sprawić nam niespodziankę, i zabrał nas do Nysy - a ściślej - do Złotogłowic, gdzie odbywał się odpust św. Huberta, z udziałem koniarzy i ich przepięknych zwierząt. 

Na miejscu odbyła się Msza Święta, z udziałem zarówno ludzi, jak i koni, po niej zaś tradycyjna gonitwa za lisem. Nie zabrakło także wyśmienitej grochówki z kuchni polowej, a także innych przysmaków. 

Dla ojca Gwardiana była to także okazja do spotkania się z  dawnymi, wieloletnimi parafianami, a dla nas - dobry przykład tego, jak głęboka potrafić być pamięć i wdzięczność ludzi wobec zasłużonych duszpasterzy.

Mieliśmy także okazję nawiedzić kościół przy klasztorze sióstr Służebnic Ducha Świętego od Wieczystej Adoracji w Nysie.

Jeszcze raz serdecznie dziękujęmy o. Gwardianowi za tak miłą wycieczkę!

Dzień skupienia

Między 23-24 października cała kłodzka wspólnota przeżywała Dzień skupienia. Poprowadził go o. Wiesław Dudek. Mieliśmy także okazję gościć br. Przemka, nowicjusza z zakonu sercanów, mających swoją placówkę w Polanicy Zdrój.

Pierwszy śnieg w Zieleńcu

Nie poddając się niepewnej pogodzie, w czwartkowy poranek ruszyliśmy wraz z naszym Magistrem do pięknego, górskiego Zieleńca, by pomóc mieszkającemu tam o. Karolowi. Na miejscu, oprócz uśmiechu o. Karola, przywitał nas pierwszy śnieg tej... jesieni?

Po kilku godzinach intensywnej pracy, nasz gospodarz ugościł nas grillem - bo kto powiedział, że nie można grillować na śniegu?

Mieliśmy także okazję zwiedzić przepiękny, zieleniecki kościół.

Wojtek zza okieneczka.

Zasługuje bowiem robotnik na swoją zapłatę!

Nasz klient nasz pan!

Ten piękny pies, imieniem Atos, bardzo nam pomagał!

Pielgrzymka do Barda Śląskiego

Oto za nami kolejna piesza pielgrzymka – tym razem do Barda Śląskiego. 

To długo wyczekiwane wydarzenie poprzedziło spotkanie z klerykami ze świdnickiego seminarium, którzy przyjechali do Kłodzka, by wspólnie z nami uczestniczyć w pielgrzymce.

Nieco po godzinie dziewiątej wyszliśmy z naszego parafialnego kościoła, otrzymawszy wcześniej błogosławieństwo naszego gwardiana, o. Nikodema. 

Nasza grupka nie była zbyt liczna (wraz z pielgrzymami z Wojborza, którzy po czasie dołączyli do nas, liczyła ok. 70 osób), jednak niezwykle aktywna. Oprócz wspominanych kleryków i diakonów, towarzyszyły nam dwie siostry Misjonarki od Krwi Chrystusa z Wilkanowa, a przede wszystkim młodzież, rodziny i osoby starsze. Zróżnicowany wiek nie przeszkadzał bynajmniej we wspólnym i radosnym chwaleniu Pana przez całą drogę. I tutaj wielkie ukłony dla wszystkich, którzy zadbali o oprawę muzyczną pielgrzymki, czyli naszego Magistra, wdzięcznego duetu: nieocenionego p. Jarosława Komorowskiego i równie utalentowanej, co pięknej Marty, oraz dwóch śpiewających aniołków, Ani i Gosi.

Tradycyjnie, o bezpieczeństwo pielgrzymki dbali porządkowi, na czele z Jarkiem, którego szczególnie pozdrawiamy! Chłopak zamiast we Wrocławiu uczyć się matematyki, wolał iść razem z nami do Maryi!

My służyliśmy pomocą, gdzie tylko była taka możliwość, np. niosąc sprzęt nagłaśniający. 

Podczas kilku postojów, które odbyły się w czasie drogi, królowały tańce i swawole, i niestety doszło także do jednego przykrego incydentu, jak widać na tym zdjęciu. A Wojtek ponoć opanował trudną sztukę wykonywania tańca belgijskiego.

Po dotarciu na miejsce, do Sanktuarium Matki Bożej Strażniczki Wiary, znajdującego się pod opieką oo. redemptorystów, nasza skromna pielgrzymka złączyła się z rzeszą innych pielgrzymów. W sumie było tam blisko 600 osób. W sanktuarium odbyła się uroczysta Msza Św. pod przewodnictwem bp Adama Bałabucha, po której udaliśmy się samochodem do klasztoru.

Więcej zdjęć można obejrzeć w galerii na stronie Grupy 3 (zielonej) Pieszej Pielgrzymki Diecezji Świdnickiej.

Transitus

Wieczorem, 3 października, w wigilę dnia św. Franciszka, jak co roku w naszym kościele, odbyło się nabożeństwo Transitus, ku czci śmierci naszego Ojca. Nabożeństwo przygotował o. Jonasz, z udziałem młodzieży, ministrantów oraz naszą skromną pomocą. 

Zdjęcia z Transitus można obejrzeć tutaj.

Imieniny pani Teresy

Z wielką radością i dumą złożyliśmy dzisiaj imieninowe życzenia naszej najwspanialszej, najzdolniejszej i najpiękniejszej kucharce, p. Teresie. Korzystając z przygotowań do wieczornego nabożeństwa Transitus, udaliśmy się do niej w strojach oficjalnych.

Wykopki

Zapewne w nagrodę za dobre sprawowanie i ochoczą pracę, nasz magister w poniedziałkowy poranek zawiózł nas do Ołdrzychowic, do gospodarstwa p. Teresy, naszej prześwietnej kucharki, w celu…. pomocy w wykopkach ;) 
I takim to sposobem spędziliśmy niemalże cały dzień zgięci w pół nad polem ziemniaków. Ciesząc się dobrą pogodą, nieobecnością magistra oraz radosną atmosferą, jaką stwarzały p. Teresa oraz jej niezmordowana bratowa, p. Bronia, wspólnie nazbieraliśmy niemal 4 wozy pełne ziemniaków, z czego na skromne potrzeby nasze i klasztoru dostaliśmy aż 4 worki pełne ołdrzychowickich kartofli pierwszej klasy. Będzie na ziemniaczane placki na zimę!

Beztroskie chwile spędzone na wykopkach przypominały się nam przez kilka najbliższych dni, szczególnie za każdym razem, gdy trzeba było wstać lub usiąść.

Ora et labora!

Jak już można było się zorientować, życie postulanta nie polega tylko na jedzeniu, spaniu, modleniu się i piciu kawy. W duchu średniowiecznego „Ora et labora” trudzimy się sporadycznie taką czy inną pracą. I tak, czas upływa nam pośród takich czynności, jak zmywanie naczyń, nakrywanie do stołu, sprzątanie korytarzy, łazienek, swoich pokoi, kaplicy, pielęgnowanie klasztornych roślinek doniczkowych (ukłony dla Wojtka!) – a gdy poziom frustracji niebezpiecznie wzrasta, zawsze można pójść do piwnicy się narąbać. Trzeba tylko uważać, by nie zrobić sobie krzywdy siekierą. I można by tu wiele, wiele innych prac, jednak na ich opisanie nie starczyłoby ani miejsca, ani cierpliwości czytelnika.

W przyklasztornym ogródku

W związku z nastaniem drugiego od naszego przybycia słonecznego dnia w Kłodzku (kto wie, być może ostatniego tego roku!), zgodnie z rozkazem Magistra, chwilowo zaprzestaliśmy formacji duchowej, by zająć się formowaniem żywopłotu, trawnika itp. 

Mieliśmy także okazję nazrywać na własne potrzeby klasztornych winogron. Winogrona są bardzo smaczne i bardzo…. no… po prostu musimy teraz więcej wietrzyć :)

Imieniny o. Jonasza

To jeden z najradośniejszych dni w roku dla naszego Magistra, jak i dla wszystkich postulantów. Tego dnia drzwi do jego skromnego gabinetu nie zamykają się, telefony dzwonią bez ustanku, a zewsząd spływają życzenia i gratulacje. A wszystko to z okazji imienin naszego nieocenionego magistra, o. Jonasza. Niestety nie bardzo udało nam się dotrzeć do informacji, jakimi prezentami uczczono ten prześwietny dzień. Jedyny prezent, o którym wiemy, że na pewno został wręczony, to ksiązka-poradnik, pt. „Jak wychować geniusza przez zabawę”. Wierzymy, że nasz magister wielokrotnie w swojej pracy będzie podpierał się tą pozycją. Będziemy geniuszami!

A solenizantowi, także z tego miejsca pragniemy złożyć najlepsze życzenia!

Pielgrzymka do Wambierzyc

Po okresie aklimatyzacji, skupienia, i nudy… nadszedł czas na działanie!

Wczesnym, sobotnim rankiem, wyruszyliśmy wraz z blisko trzystuosobową grupą młodzieży (młodszej i bardzo młodszej) pieszą pielgrzymką do Wambierzyc. Z parasolami uniesionymi wysoko, z niemniej wysoko uniesionymi sztandarami, ze śpiewem na ustach i uśmiechniętym, wszechobecnym o. Jonaszem zdążaliśmy mimo deszczu i chłodu do sanktuarium. O nasze bezpieczeństwo i komfort dbało trzech nieustraszonych porządkowych – Szymon, Jarek oraz skromna osoba piszącego te słowa. Przeszliśmy ok. 17 km, będąc na miejscu nieco przed godziną czternastą. W Wambierzycach uczestniczyliśmy we Mszy Św. sprawowanej przez bp Ignacego Deca. Wtedy to też padły słynne słowa księdza biskupa „Przynajmniej przestało padać”, który to, będąc przez całą Mszę pod zadaszeniem, mimo najszczerszych chęci nie mógł zauważyć, że wcale nie przestało. Ale nikt nie ma Mu tego za złe!

W programie zaplanowana była także Droga Krzyżowa, konferencja p. Andrzeja Wronki, oraz koncert zespołu Porozumienie. 

Dla nas była to także okazja do spotkania z braćmi klerykami z Wrocławia, którzy udzielili nam wielu cennych wskazówek, jak przetrwać w postulacie. Z wiadomych przyczyn nie możemy ich tutaj przytoczyć. 

Należy tu jeszcze dodać, że pielgrzymka, jak i wszystkie inne punkty programu, były częścią obchodów dwudniowych Diecezjalnych Dni Młodzieży.

Przyjęcie do Postulatu

Od dziś już oficjalnie jesteśmy przyjęci do Postulatu Zakonu Braci Mniejszych Prowincji św. Jadwigi. W czasie krótkiego nabożeństwa aktu przyjęcia dokonał sam minister prowincjalny, o. Wacław Chomik. Teraz przepełnia nas duma, i radość, i składamy sobie nawzajem gratulację. Jesteśmy postulantami, i w dodatku mamy na to papiery!

Rekolekcje

Między 16 a 19 września mieliśmy obowiązek i zaszczyt uczestniczyć w rekolekcjach przygotowujących nas do rozpoczęcia postulatu. Wygłosił je dla nas słynny w prowincji, w kraju, i za granicą – o. Waldemar Polczyk.

Wyciszającą atmosferę skupienia nieco przerwała mała wycieczka do Wambierzyc, gdzie postanowili nas zabrać nasz Magister oraz ojciec rekolekcjonista w środę (17.09). 

W trakcie wyjazdu między o. Waldemarem a o. Jonaszem dał się zauważyć mały rozdźwięk, dotyczący najwłaściwszej formy spędzania czasu przez postulantów. Nasz Magister uważał, że najlepiej będzie, gdy będziemy go spędzać z użyciem grabek lub łopaty, natomiast ojciec rekolekcjonista sugerował, że znacznie lepiej będzie, gdy będą nam wtedy towarzyszyć książki. Mimo braku porozumienia między stronami sporu, udało się uniknąć ofiar w ludziach. Franciszkańskie braterstwo!

Nam pozostaje cieszyć się (lub nie?), że to do magistra należy decyzja.

Przyjazd

W dniu 15 września, roku pańskiego 2008, do furty kłodzkiego klasztoru franciszkanów, drżąc z lęku, przejęcia, jak i z zimna, uginając się pod ciężarem bagaży (m.in. licznych kołder i poduszek), zapukało trzech młodzieńców (w kolejności przybycia):

1. Karol Paweł Jan Lika z Wielowsi, ur. 1989, waga 68 kg
2. Wojciech Tomasz Franciszek Ziegler z Prudnika, ur. 1988, waga 60 kg
3. Jerzy ZdzisławJacek Dudek z Pasikurowic, ur. 1988, waga 70 kg

Po zapoznaniu się z najważniejszymi miejscami swojego piętra w budynku, jak i z podstawowymi zasadami życia klasztornego (dotyczących np. włączania wentylatora podczas ciszy nocnej), udali się oni na uroczystą Mszę Św. z okazji imienin gwardiana – o. Nikodema, a następnie na niemniej uroczystą kolację. 

Postulanci po zakończonym zwiedzaniu najważniejszego miejsca w klasztorze (zaraz po kaplicy, rzecz jasna!), czyli refektarza. Od lewej: Jurek, Wojtek, Karol.